Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc est non dividere, sed frangere. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Hoc tu nunc in illo probas. Duo Reges: constructio interrete. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Id est enim, de quo quaerimus. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Sed quae tandem ista ratio est? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Sedulo, inquam, faciam.: Ego autem existimo, si honestum esse aliquid ostendero, quod sit ipsum vi sua propter seque expetendum, iacere vestra omnia.
Bork: At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.
Quis negat?: Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
Bork: Sint ista Graecorum;

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est.
-, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi.
Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit.
Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.
Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.
Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.
Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster;

Hic [redacted] severus luxuriam ipsam per se reprehendendam non putat, et hercule, Torquate, ut verum loquamur, si summum bonum voluptas est, rectissime non putat.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;
Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse.
Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est.
Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus;

Non est igitur summum malum dolor. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Scrupulum, inquam, abeunti; Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos,
non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior;

Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates
percipiendas maxime pertinere.