Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid nunc honeste dicit? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Memini vero, inquam; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Duo Reges: constructio interrete. Id enim natura desiderat. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.
Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.
De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quibus ego vehementer assentior. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?
Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest.
Bork

Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro.

Bork: A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.
Sed haec omittamus;: Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.
Sed fortuna fortis;: Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
Bork: Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.

Hoc non est positum in nostra actione.

Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus;

Equidem etiam curiam nostram-Hostiliam dico, non hanc novam,
quae minor mihi esse videtur, posteaquam est maior-solebam
intuens Scipionem, Catonem, Laelium, nostrum vero in primis
avum cogitare;

Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea
sit bonum neget se posse ne suspicari quidem.