Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis Aristidem non mortuum diligit? Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Duo Reges: constructio interrete. Primum divisit ineleganter; At enim hic etiam dolore. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Bork: Summus dolor plures dies manere non potest?
Bork: Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Bork: Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;
Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?
Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Id est enim, de quo quaerimus. At iam decimum annum in spelunca iacet. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Si enim ad populum me vocas, eum. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia
pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria
videmus.

Itaque beatior Africanus cum patria illo modo loquens:
Desine, Roma, tuos hostes reliquaque praeclare: Nam tibi
moenimenta mei peperere labores.

Quoniam enim natura suis omnibus expleri partibus vult, hunc statum corporis per se ipsum expetit, qui est maxime e natura, quae tota perturbatur, si aut aegrum corpus est aut dolet aut, caret viribus.

Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;
Quo modo autem philosophus loquitur?
Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Scisse enim te quis coarguere possit? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.